ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ
για την έκτη του 40ου Δ.Σ.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2024
Αφιέρωμα στο παιδί
Τα μικρά παιδιά
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλούν με νοήματα στα παιχνίδια τους
Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας
Ένα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνουνται αυτοκίνητα χαρά κόσμου ζωή
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας
Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε ως την άκρη της γης
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας
«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει,
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός,
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός,
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός
Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά,
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά,
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος
Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;,
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά,
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη»
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση
παίρνω φως από τον ήλιο
και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.
Τα παιδιά τραγουδάνε στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει
τα σκοτάδια σκορπάνε
κι η μέρα λουλουδίζει
σαν άνθος στο περβάζι.
Ένα σύννεφο είναι η καρδιά μου
κι η ζωή μου σε πλατεία
σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος
πόσο μοιάζει με μικρή πολιτεία!
Dernière Danse
Το τραγούδι στην τονικότητα και ταχύτητα που θα το τραγουδήσουμε.
Το τραγούδι με τη φωνή πιο σιγά για να μας οδηγεί όταν το λέμε καραόκε.
Oh ma douce souffrance
Pourquoi s'acharner? Tu recommences
Je ne suis qu'un être sans importance
Sans lui, je suis un peu paro
Je déambule seule dans le métro
Une dernière danse
Pour oublier ma peine immense
Je veux m'enfuir que tout recommence
Oh ma douce souffrance
Je remue le ciel, le jour, la nuit
Je danse avec le vent, la pluie
Un peu d'amour, un brin de miel
Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse,
Et dans le bruit, je cours et j'ai peur
Est-ce mon tour? Vient la douleur
Dans tout Paris, je m'abandonne
Et je m'envole, vole, vole, vole, vole, vole, vole
Que d'espérance
Sur ce chemin en ton absence
J'ai beau trimer Sans toi ma vie n'est
qu'un décor qui brille, vide de sens
Je remue le ciel, le jour, la nuit
Je danse avec le vent, la pluie
Un peu d'amour, un brin de miel
Et je danse, danse, danse, danse, danse, danse,
Et dans le bruit, je cours et j'ai peur
Est-ce mon tour? Vient la douleur
Dans tout Paris, je m'abandonne
Et je m'envole, vole, vole, vole, vole, vole vole
Τερατάκια Τσέπης
καραόκε:
Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το `χεις δει
Ούτε ειλικρινής
ούτε ανθρωπιστής
σαν ξοφλημένος αγωνιστής
που φοβάται το παιχνίδι
και το παίζει δικαστής
Τερατάκι της τσέπης
καθρεφτάκι της λύπης
κάποτε ήμουνα χίπις
και φρικιό και αντιεξουσιαστής
Τι καρνάβαλος
τι κανίβαλος
εγώ ο δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις
μα απ’ τη μύτη θα σου βγει
Πού το πάω εγώ
τι ζητάς εσύ
αν δεις σωστά την απόσταση
δε θα έχεις στο τσεπάκι
έτοιμη τη συνταγή
Μα τι λες ρε μεγάλε
πόσο μου 'μοιασες σ’ όλα
παιχταρά παρ’ τα μου όλα
άσε κάτι για τον ψυχαναλυτή
Γι’ αυτό μη μιλάς
και μη μου κολλάς
για να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια
μάθε να μη μου τη σπας
Στα τριάντα σου
δεν κρατιόσουνα
για άνετος μου περνιόσουνα
τώρα στα σαρανταπέντε
πατριάρχης το `χεις δει
Συμφωνήσαμε και πατσίσαμε
κι αφού κι οι δυο
την πατήσαμε
συνεχίζουμε με κόντρες
μια σχέση τρυφερή
Και αφού κανείς
δεν ευθύνεται
αυξάνεται και πληθύνεται
του ανθρώπου η συμμορία
ζούγκλα οικογενειακή
