Τραγούδια για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου

Ο μικρός Ήρωας

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή
"Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα".

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα, 
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό, 
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

"Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, 
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει".

Πίσω απ’ τον τοίχο ο ασύρματος καλεί, 
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο.
Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ το αρχηγείο.

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά, 
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να `ταν πιο καλά, 
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

ρεφρέν

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό, 
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ, 
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το `χει πει κανένας για κανέναν, 
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα `χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

Ο μικρός ήρωας ορχηστρικό

 

Δυο παιδιά απ' το Βραχώρι    

Δυο παιδιά απ' το Βραχώρι πήρανε βουνά και όρη
για την ίδια λευτεριά
Όμως του εχθρού οι σφαίρες τους σταμάτησαν τις μέρες

και δε θα γυρίσουν πια

Το 'να γελαστό κοιμάται και τη λευτεριά θυμάται
τ' άλλο ξάγρυπνο στο πλάι το μαχαίρι του τροχάει

Έστειλαν οι βαθμοφόροι το μαντάτο στο Βραχώρι
κι έκλαιγαν οι κοπελιές
Επρασίνισε το χώμα και δεν γύρισαν ακόμα

να τινάξουν τις ελιές 

Από την ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΣΠ.ΛΑΜΠΡΟΥ

Από την Μαρινέλλα

 

 Πήραμε τ' Αργυρόκαστρο

Ποτάμι τρέχει ο Λαός στους στολισμένους δρόμους
στα μάτια του οργή και φως ανάπηροι στους ώμους

Πήραμε τ' Αργυρόκαστρο  και πάμε,  και πάμε

και πάμε παραπέρα
Τύραννοι δε γλιτώνετε Αέρα... αέρα , Αέρα... αέρα

Η μάνα κλαίει στη γωνιά κι η κόρη στο μπαλκόνι
το δίκιο για τη λευτεριά σαν πέλαγο φουσκώνει

 

ΜΗ  ΜΕ  ΡΩΤΑΣ

Τα  πολυβόλα  σωπάσαν

οι  πόλεις  αδειάσαν  και  κλείσαν

ένας  βοριάς παγωμένος σαρώνει  την  έρημη γη

στρατιώτες  έρχονται –πάνε ρωτάνε  γιατί  πολεμήσαν

κι` εσύ ησυχάζεις το  δάχτυλο βάζεις να  βρείς την πληγή.

Στην  πολιτεία  βραδυάζει   το  χιόνι τις  στέγες  σκεπάζει

ένα  καμιόνι  φορτώνει  και  κόβει  στα  δύο τη σιγή

περιπολία  στο  δρόμο  και  κάποια  φωνή  που  διατάζει

κι`  εσύ ησυχάζεις  το  δάχτυλο  βάζεις

να  βρείς  την  πληγή.

Μη  με  ρωτάς  δεν  θυμάμαι μη  με  ρωτάς, μη  με  ρωτάς,  μη  με ρωτάς

μη  με  κοιτάς  σε  φοβάμαι

μη  με  κοιτάς μη  με  ρωτάς  μη  με  κοιτάς.   

Από τον Μάνο Λοϊζο

 

 ΜΗ  ΜΕ  ΡΩΤΑΣ ορχηστρικό

Πάτα εδώ 

 

ΜΗ  ΜΕ  ΡΩΤΑΣ ορχηστρικό

1.  Παρτιτούρα 

2.