Η Μάγια

Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά

μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά.

Κάποτε λίγο σταματά

στο φτωχικό μου και κοιτά.

Γεια σας τι κάνετε; Καλά;

Καλά. Πώς είναι τα παιδιά;

Τι να σας πω εκεί ψηλά

τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά.

Γι αυτό πικραίνεσαι κυρά,

δε μου τα φέρνεις εδω να

Ευχαριστώ μα `ναι πολλά

θα σου τη φάνε τη σοδειά.

Δώσε μου καν την πιο μικρή

τη Μάγια την αστραφτερή.

Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου

πως θά `σαι ο άντρας τ’ ουρανού.

Είπε, και πριν βγάλω μιλιά

μου την καρφώνει στα μαλλιά

Λάμπουνε γύρω τα βουνά,

τα χέρια μου βγάνουν φωτιά.

Κι η Πούλια πόχει εφτά παιδιά

φεύγει και μ’ αποχαιρετά.